65. Μιχαήλ Δαμασκινός/ Michael Damaskinos

Ο Μιχαήλ Δαμασκηνός ήταν ένας από τους μεγαλύτερους αγιογράφους/ζωγράφους της Κρήτης στην μετα-Βυζαντινή εποχή. Η αξία του έγγειται στο γεγονός ότι μπορούσε να ζωγραφίσει εξίσου καλά και με τους δύο τρόπους, την maniera greca- το βυζαντινό αγιογραφικό στυλ- και την maniera latina - το Ιταλικό στυλ της Αναγέννησης και των Μανιεριστών. Η ανάμειξη αυτών των δύο στυλ παρήγαγε μια υβριδική τεχνη που κάποιες φορές ονομάζεται ΚρητικοΒενετικό στυλ (ή Σχολή) με δεδομένο ότι η Κρήτη ήταν κάτω από την Βενετική κυριαρχία εκείνη την εποχή και οι Βενετική τέχνη είχε επηρεάσει σημαντικά τους Κρητικούς ζωγραφους. Τα έργα του Δαμασκηνού είναι συχνά πολύπλοκες συνθέσεις που χαρακτηρίζονται από ζωηρές στάσεις και

Worship of the Magi

χειρονομίες και δράση - αυτή είναι επιρροή του τέλους της Αναγέννησης και του Μανιερισμού, οι άγιοι και οι αγίες του διακρίνονται από ηρεμία και καρτερικότητα - χαρακτηριστικό της Βυζαντινής τεχνης, διακρίνονται επίσης για το βάθος και την προοπτική και τα πλούσια κόκκινα χιτώνια και ρούχα. Ο προπλασμός των προσώπων των αγίων είναι καφές υπακούοντας στην Κρητική εικονογραφική παράδοση. 

Ένα χαρακτηριστικό δείγμα του υβριδικού του στυλ είναι ο αποκεφαλισμός της Αγίας Παρασκευής. Η παλέτα του ακολουθεί τους κανόνες της τετραχρωμίας - της χρήσης δηλαδή τεσσάρων βασικών χρωμάτων (λευκό, μαύρο, κίτρινη ώχρα και κόκκινη ώχρα) που αποτελούν τη βάση για όλα τα άλλα χρώματα σύμφωνα με την ελληνική παράδοση- ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιεί την τεχνική του chiaroscuro - που διακρίνεται από την αντίθεση φωτεινών και σκοτεινών επιφανιών- σύμφωνα με τις αρχές της Αναγέννησης.  Σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιεί και την τεχνική του cangiante - χρήση διαφορετικού χρώματος αντί ανοιχτότερης απόχρωσης από το χρώμα του προπλασμού, που είναι επίσης μια τεχνική της Αναγέννησης. 

Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι ο Δαμασκηνός υπήρξε το κομβικό εκείνο σημείο που συνδύασε τα δύο προαναφερθέντα στυλ και δημιούργησε μια νέα ελληνική ζωγραφική που θα αναπτύσσονταν τους επόμενους αιώνες. Το στυλ του επηρέασε τόσο την κοσμική όσο και την θρησκευτική ζωγραφική της Ελλάδος. Έτσι το Ναζαρηνό στυλ (όπως έγινε αργότερα γνωστό το στυλ που χρησιμοποιούσε πολλά δυτικά στοιχεία) έγινε αποδεκτό ακόμα και από εικονογραφικά εργαστήρια του Αγίου Όρους , που είναι το πνευματικό κέντρο της Ορθοδοξίας, αλλά και άλλα εργαστήρια διάσπαρτα στον Ελλαδικό χώρο (Χιονάδες της Ηπείρου, Γαλάτιστα και Χαλάστρα έξω από την Θεσσαλονίκη). 

http://logomnimon.wordpress.com/2013/04/30/%CE%BC%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB-%CE%B4%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B7%CE%BD%CF%8C%CF%82/

http://greekfinearts.blogspot.gr/2012/03/03.html

65. Michael Damaskinos

Joshua Tree

Michael Damaskinos was one of the greatest iconographers /painters of Crete in the post Byzantine times. The value of Damaskinos lies in the fact that he could equally apply succesfully both  the "maniera greca" -byzantine icongraphic style- and the "maniera latina"- the italian Renaissance/mannerist style. The mixing of these two styles produced an hybrid that is occasionaly called Cretan-Venetian style on the ground that Crete was under the Venetian rule then and Venetian art was a major influence for the Cretan painters. His works are complex compositions often, characterized by passionate gestures and action - late Renaissance and Mannerism  influence, the saints who  are  serene and patient-chsarascteristic of byzantine iconographic standards, backgroud and prospect, rich red colours in the tunics. The sanquir of the faces of the saints is brown conforming with the Cretan school of iconography. A characteristic sample of his hybridic style is the decapitation of Saint Paraskevi. His pallette follows the rules of "tetrachromia"-the use of 4 basic colours (white, black, yellow ochre and red ochre that can produce the rest of the colours) according to the Greek tradition, but at the same time he applies the "chiaroscuro" - the contrast between dark and light- according to the Renaissance principles. In some cases he also uses the "cangiante" technique -use of a different colour instead of the lighter tone of the background colour, a Renaissance technique also.

Allegory of the Holy Communion

It wouldn't be an exaggeration that Damaskinos was the hub that combined the two styles into the new greek painting for the centuries to come. His style influenced both the secular and the religious Art of Greece. Thus the Nazarene style in iconography (the one identified by the many western elements) was even accepted by the iconographic workshops of the Holy Mount (Athos), the spiritual land of Orthodoxy, and other workshops scattered in the wider Greek territory (Chionades village in Epirus, Galatista and Chalastra -villages  in the outskirts of Thessaloniki).

Decapitation of St John the Baptist

http://logomnimon.wordpress.com/2013/04/30/%CE%BC%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB-%CE%B4%CE%B1%CE%BC%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B7%CE%BD%CF%8C%CF%82/

http://greekfinearts.blogspot.gr/2012/03/03.html